www.taniec.konin.pl ⁄ Aktualności ⁄ Historia tańca, styl i charakter ⁄ Historia tańca : Walc angielski :

Historia tańca : Walc angielski

fragment z książki prof. M. Wieczystego „Tańczyć może każdy”

takt: ³/₄

tempo: 30-31 taktów na minutę

zarys historii

Poprzednikami walca angielskiego - nazywanego w niektórych krajach walcem powolnym, a w Wielkiej Brytanii krótko waltz - były: walc wiedeński i - powstały na początku naszego wieku w Stanach Zjednoczonych - boston.

Walc wiedeński jest tańcem szybkim i wirowym, boston był tańcem powolnym i linearnym. Kroki walca biegną po linii tańca, kroki bostona po liniach ukośnych do linii tańca. Trzy kroki walca mieszczą się w jednym takcie, trzy kroki bostona w dwóch taktach.

Walc wiedeński żyje nadal, boston - którego pierwsze formy stosowano w Anglii w roku 1903 - zakończył swój żywot w roku 1914, chociaż w wielu krajach przez dłuższy czas mylnie stosowano jego nazwę do odmiennego już stylu tańczenia walca w wolnym tempie.

Wydaje się, że narodziny powolnego walca można przypisać zarówno niechęci Anglików do szybkich tańców, jak też i zmianom, jakie przyniosła "rewolucja taneczna" młodej generacji tancerzy, którzy na początku lat dwudziestych naszego wieku zerwali z techniką taneczną polegającą na odchylaniu kolan i zwracaniu nosków obuwia na zewnątrz i którzy lansowali sposób tańczenia upodobniony do chodu.

Philip J. S. Richardson w swej A History of English Ballroom Dancing twierdzi, że boston tańczony był w tzw. stylu amerykańskim, w którym tancerz i tancerka ustawieni byli do siebie bokiem, prawe biodro obok prawego biodra. Tancerka stała po prawej stronie tancerza i jej obie nogi znajdowały się obok nóg tancerza.

Zaczątkiem nowego stylu tańczenia walca powolnego, jak piszą Frank i Peggy Spencer w swej książce Come Dancing, był diagonal waltz, którego twórcą był angielski nauczyciel tańca i kierownik słynnej orkiestry tanecznej w BBC - Victor Silvester. Zdobył on w roku 1922 tytuł zawodowego mistrza świata w tańcu towarzyskim, tańcząc m.in. walca w wolnym tempie w zupełnie nowym stylu, tak niepodobnym do dawniejszego wirowania w miejscu.

Historia walca angielskiego łączy się z powstaniem nowego stylu tańczenia, zwanego stylem angielskim. Powstał on w ten sposób, że angielscy nauczyciele tańca, obserwując tancerzy obdarzonych pięknym, naturalnym ruchem, opracowali nową teorię i technikę taneczną, opartą na prawach naturalnego ruchu ciała, prawach mechaniki ruchu. Pierwszą jaskółką nowego stylu stało się orzeczenie komitetu ekspertów tanecznych, powołanego przez konferencję angielskich nauczycieli tańca w październiku 1921, że podczas wykonywania kroków progresywnych kolana muszą być prowadzone wąsko, a stopy równolegle. Właśnie na tej konferencji określono po raz pierwszy zasady tańczenia walca do muzyki walca w wolnym tempie: krok, krok, połączyć stopy. Stwierdzono również, że ten ruch nóg stosuje się do przodu, do tyłu i w obrotach.

Po szczegółowym określeniu zasad nowej techniki tanecznej i ustaleniu czterech jej głównych prawideł: odwrotnego ruchu ciała, nachyleń, unoszenia i opadania oraz pracy nóg, rozwój walca angielskiego postępował już szybko i stale. Jest on jednym z najpiękniejszych tańców naszych dni.

styl i charakter

Walc angielski wchodzi w skład światowego programu tańca towarzyskiego i ma rangę tańca międzynarodowego. Jest to taniec powolny o charakterze romantycznym. Tańczy się go parami, w ścisłym objęciu, które umożliwia tancerzowi prowadzenie tancerki ciałem. w walcu angielskim, w klasycznym temacie, istnieje zasada, że po obrocie w jedną stronę, przetańczonym w dwóch taktach, przechodzi się do dwutaktowego obrotu w przeciwną stronę przez zastosowanie jednotaktowego kroku zmiennego.

Walc angielski jest tańcem ruchowo-przestrzennym, tańczonym po liniach ukośnych.

postawa taneczna

Tancerz i tancerka ustawiają się naprzeciw siebie w postawie naturalnie wyprostowanej, blisko siebie.

Tancerz obejmuje tancerkę prawym ramieniem, umieszczając prawą dłoń pod jej lewą łopatką. Tancerka opiera lewą dłoń na prawym ramieniu tancerza. Pozostałe ręce są połączone i wzniesione na wysokość głowy tancerki. Oboje zwracają twarz nieco w lewo, patrząc w przód, przed siebie, poprzez prawy bark drugiej osoby.

rytm taneczny

Rytm kroków walca angielskiego jest równy. Każdy krok ma tę samą wartość rytmiczną. Ważną rzeczą jest rozpoczynanie każdej figury na początku taktu, na "raz", i łączenie stóp pod koniec taktu, na "trzy". Każdy krok boczny wypada na "dwa".

Rytm miarowy (uderzenia):         

Rytm kroków tanecznych:         

Wartości rytmiczne: 1 1 1

Sposób liczenia kroków: 1, 2, 3